Παντού κομμάτια...

Εκείνο το απόγευμα και λίγο πριν χειμωνιάσει για τα καλά, αγκάλιασε το παγωμένο της κορμί με όσες αναμνήσεις της απέμειναν και έφυγε! Κοίταξε για τελευταία φορά τα μάτια του και εκείνο το άδειο βλέμμα της διέλυσε και το υπόλοιπο καρδιάς. Για την ψυχή της ούτε λόγος! Εκείνη έμεινε μαζί του σε εκείνα τα λίγα τετραγωνικά για να του θυμίζει πως δεν θα είναι μόνος τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. 

"...Παντού κομμάτια...

Στην ψυχή, στο κορμί και στα μάτια...

Κουράστηκε η καρδιά να μαζεύει συντρίμμια 

να την ζητά σε βουνά που ζούνε τ΄ αγρίμια...

Μπροστά στο δρόμο σου με είδες με βλέμμα " ποιος να πονά άλλον σαν κ εσένα?" 

Σου λέω: τον πόνο τον πέρασα τον έχω κάνει σώμα, γι΄αυτό και γέρασα και ζω ακόμα.

Την νύχτα που έφυγα από κοντά της, μαζί της με άφησα στα πράγματά της.

Τις μνήμες μου πήρα σε μια τσέπη άδεια να χω κ εγώ να κοιμάμαι τα βράδια.

Στα μάτια βροχή στο σώμα το κρύο είναι βαρύ του σ΄αγαπώ το αντίο.

Έτρεξα να φύγω και έπιασα τιμόνι, πάω μπροστά μα δεν έφτασα ακόμη!"