Ζωή και άνθρωπος.....

Τι είναι "ζωή" και τι είναι "άνθρωπος";; Τι δίνει ζωή στον άνθρωπο;;

Ήρθες άνθρωπε στη Γη και αναρωτιέσαι για την ύπαρξή σου. Αναρωτιέσαι για την ουσία σου και την εξέλιξή σου.

Εχείς πιάσει όμως το νόημα ή κλείνεσαι μέσα σε θολές αυταπάτες; Ζεις ή νομίζεις ότι ζεις και απλά υπάρχεις; Καλείσαι να απαντήσεις τα αναπάντητα ερωτήματα του κόσμου γιατί μένουν αναπάντητα πρώτα μέσα σου. Θέλεις να λέγεσαι "άνθρωπος" γιατί έτσι σε ονόμασαν. Θέλεις να βιώνεις γιατί απλά ανασαίνεις. Ξέχασες την ουσία σου. Ξέχασες την ανθρωπιά σου. Γιατί έχασες τον εαυτό σου. Σε εποχές που όλα εξελίσσονται, εσύ επέλεξες να γίνεις κάτι άλλο. Ένας μηχανισμός καλά "ντυμένος" πίσω από ακριβά υφάσματα, ένα πρόσωπο καλά στολίσμενο πίσω από πανομοιότυπες εικόνες. Μια άλλη ύπαρξη που σου μοιάζει.

Και έρχεται ο "ανθρωπάκος"¨που ακόμα μπορεί και ονειρεύεται ζώντας στο μικρό του παραμύθι και πάλεται μεταξύ της αλήθειας και της αλήθειας του. Έδωσε τροφή στο πνεύμα και φτερά στην καρδιά. Ο ορίζοντάς του δεν έχει τέρμα, μα δεν έχει και αρχή. Η αρχή του είναι εκείνος! Εκείνος που γεννήθηκε για να ταξιδέψει λίγο πιο ανθρώπινα και λίγο πιο στοργικά στον απέραντο ορίζοντα. Εκείνος που δεν φοβήθηκε να πάει ενάντια σε ότι του "ξένιζε" στην ψυχή, εκείνος που έγινε κραυγή σε έναν κόσμο επιλεκτικά κωφό. Εκείνος που δεν αρνήθηκε την ύπαρξή του ακόμα και όταν ήταν μόνος. Και εκείνος ο μόνος κατάλαβε πως χωρίς αγάπη, στοργή, σεβασμό και ελευθερία ψυχής είναι ένα τίποτα! Αρνήθηκε τον κόσμο για να βρει τον κόσμο μέσα του. Βγήκε στον ήλιο για να βρει το φως του. Κι όταν ξανάσμιξε με τους ομόειδούς του, αναρωτήθηκε που τελικά ανήκει. Δείλιασε. Δεν καταλάβαινε και δεν τον καταλάβαιναν. Ήταν ξένος μεταξύ γνωστών. Ήταν μόνος μέσα σε πολλούς. Ζητούσε την γαλήνη της ψυχής μέσα στον πόλεμο των ανούσιων "φαίνεσθαι". Λίγο παραπέρα και αρκετά μακριά ήταν κι άλλος ένας ίδιος μόνος. Και λίγο παραδίπλα κι άλλος. Και κάπου μέσα στο πλήθος ήταν κι άλλος... κι άλλος. Και τελικά ήταν κι άλλοι. Σκέφτοταν το ίδιο και ένιωθαν το ίδιο. Ήταν όμως διαφορετικοί και μόνοι.

...'Ερχονται Χριστούγεννα και παραλογίζομαι. Όλοι μιλούν για αγάπη και ανησυχώ. Δίνουν ευχές και ψάχνω να βρω τις αιτίες. Αρχίζω και απαριθμώ λόγια και εικόνες πρόσκαιρες. Τί γίνεται όμως με την ουσία; Τι από όλα θα γράψει ιστορία; Μήπως αμέσως μετά το μόνο που θα απομείνει είναι κάποιες φωτογραφίες ξεχασμένες σε κινητά και facebook και κάποια τυποποιημένα μηνύματα για ώρα ανάγκης του "ευχαριστώ" και του "επίσης"; "Σημεία των καιρών", λέμε.

Άκου άνθρωπε, τον καιρό σου εσύ τον φτιάχνεις και εσύ τον χαλάς! Δώσε "ΖΩΗ" στην ανάσα σου για να αναπνέει η ιστορία σου. Θυμίσου από που ξεκίνησες και κοίτα τι θα μείνει! Όλα γίνονται γιατί όλα τα μπορείς! Αν θες να λέγεσαι Άνθρωπος... 

Ακούγοντας την βροχή, άρχισα να γράφω. Χαμένη και εγώ μέσα στον δικό μου μικρόκοσμο αναρωτήθηκα για την ύπαρξή μου και την ουσία μου, την οποία δεν μπορώ να την αντικρύσω πουθενά αλλού παρά μόνο μέσα σε δύο μάτια που κοιτάζουν την ψυχή μου. Εκεί βλέπω και την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου!